اشعار

من آن شمعم که آتش، بس که آبم کرده خاموشم           همه کردند غیر از چند پروانه، فراموشم

اگر بیمار شد کس، گل برایش می‌برند و من           به جای دسته گل باشد سر بابا در آغوشم

پس از قتل تو ای لب تشنه، آب آزاد شد بر ما           شرار آتش است این آب بر کامم، نمی‌نوشم

تو را در بوریا پوشند و جسم من کفن گردد!           به جان مادرت، هرگز کفن بر تن نمی‌پوشم

ز زهرا مادرم خود یاد دارم رازداری را           از آن رو صورت خود را ز چشم عمه می‌پوشم

دوباره از سقیفه دست آن ظالم برون آمد           که مثل مادرم زهرا ز سیلی پاره شد گوشم

اگر گاهی رها می‌شد ز حبس سینه فریادم           به ضرب تازیانه قاتلت می‌کرد خاموشم

فراق یار و سنگ اهل شام و خنده دشمن           من آخر کودکم این کوه سنگین است بر دوشم

سپر می‌کرد عمه خویش را بر حفظ جان من           نگردد مهربانی های او هرگز فراموشم

دو چشم نیمه بازت می‌کند با هستی‌ام بازی           هم از تن می‌ستاند جان هم از سر می‌برد هوشم

بود دور از کرامت گر نگیرم دست میثم را           غلام خویش را گر چه گنه کار است، نفروشم

من از این بازی دنـیا گـله دارم بابا            دل خون از سفر و فاصله دارم بابا

جای خلخال در این راه پُر از شمر و سنان            دور پـاهـام چـرا سـلـسـله دارم بابا

من که با پای پـیـاده نـدویدم هـرگز            زیـر پـایـم چـقـدر آبــلـه دارم بـابـا

چشمت از خرمن موهام اگر کرده سوال            دو سه تا سوخته گیسو بله دارم بابا

محرمی نیست در این بادیه جز عمه و من            تـرس از بی‌کـسی قـافـلـه دارم بـابا

با یتیمی من این حرمله شوخی کرده            من چه مقدار مگر حوصله دارم بابا

عمه‌ام نیز شبی رو به نجف کرده و گفت            من دلی سوخته از حرمله دارم بابا

مرغ بسمل شده‌ای بال و پرش می‌سوزد            کودکی زندگی‌اش در نظرش می‌سوزد

دخـتری که وسط خـیـمه‌ای گیر افتاده            اولین شـعـله که آید سپـرش می‌سوزد

سپرش سوخـتـه و چادرش آتش گیرد            تا تکانی بخورد موی سرش می‌سوزد

بعد از آن قائله دیگر کمرش راست نشد            اثر سوخـتـگی دور و برش می‌سوزد

تا رسـد قـطـره اشـکی سر زخم گونه            ناگهـان گوشه چشمان ترش می‌سوزد

شـده‌ام مثـل‌‌ هـمان مـادر محزونی که            هـمـه شـهـر ز آه سـحـرش مـی‌سوزد

عمه؛ آن شب که مرا روی هوا می‌آورد            ریشۀ موی سرم بین اثـرش می‌سوزد

تـا تــرک‌هـای لـب تـشـنـۀ بـابـا دیـدم            جگرم گفت: هنوزم جگرش می‌سوزد

بعد از آنی که لبانـم به لـبانش چـسبید            سینه‌ام از نفس شـعـله ورش می‌سوزد

بر نیـزه‌هـا از دور می‌دیـدم سرت را            بابا! تو هم دیدی دو چشم دخترت را؟

چـشـمانـم از داغ تـو شد بـاغ شـقـایق            در خون‌‌ رها وقتی که دیدم پیکرت را

ای کاش جای آن همه شمشیر و نیـزه            یک بار می‌شد من ببوسم حنجرت را

بـابـا تو که گـفـتی به ما از گوشـواره            هـمراه خود بردی چرا انگـشـترت را

یـک روز بــودم یــاس بـاغ آرزویـت            حـالا بـیـا با خـود بـبـر نـیـلـوفـرت را

یازده سال است دستت هست در دستم عمو           یازده سال است در آغوش تو هستم عمو

هـر کجا افـتاده‌ام از پـا صدایت کـرده‌ام           بـارها جـای عـمو بابـا صدایت کـرده‌ام

تو هـوای بـچـه‌های مجـتـبی را داشـتـی           هیچ فرقی بین من با دخـترت نگـذاشتی

راحت و آسوده در آغـوش تو خوابیده‌ام           گـاه دلـتـنگ پـدر بودم تو را بـوسـیده‌ام

می‌نشـستی می‌نـشستم زود روی دامنت           داشت عطر فاطمه بوی خوش پیراهنت

بعـد بـابـای شهـیـد خـود شـدم دلـبـنـد تو           تو شدی بابای من، من هم شدم فرزند تو

بین آغـوشت عـمـوجان جای عبدالله شد           اینچنین شد کُـنـیه‌ات "بابای عـبدالله" شد

تو بغل کردی مرا هروقت که خسته شدم           اینچنین شد من به آغوش تو وابسته شدم

پس چـرا حالا مـیـان قـتـلگـاه افـتاده‌ای؟           پس چرا بر سینۀ خود شمر را جا داده‌ای؟

پس چرا من را از آغوشت جدا کردی عمو؟           به دلم افـتاده دیگر بر نـمی‌گردی عـمـو

عـمّه! دارد تیر می‌آید به سوی سینه‌اش           وای دارد می‌نشیند شمر روی سیـنه‌اش

عمه! جان مادرت دست مرا محکم نگیر           دست‌های کوچکم را هیچ دست کم نگیر

گـفـته بابـایـم که تا آخر بـمانـم با حسین           گفته بابایم که "لا یـومَ کیومکْ یاحسین"

سـیـنـه‌ام را روبه روی تـیـرها می‌آورم           دست خود را زیر این شمشیرها می‌آورم

از میان این هـمه لـشگـر به سخـتی آمدم           آخرش هم بین آغوش تو دست و پا زدم

کودکی کم سنّ و سال اما دلیری دلبخواه           حق شناس و حیدری! سرور، سرآمد، سربراه

سخت مـشتاقِ نبرد و ارث بُـرده از پدر           در وجود او شجاعت کوه بود و ترس، کاه

پـایِ روضه می‌رود با یـادگارِ مـجـتـبیٰ           پیش از عاشورا، شبِ پنجم میانِ قـتلگاه

رفت از خیمه شتابان؛ سمتِ میدان بی‌هوا           عمه حیران شد! کشید از عمق جان یکباره آه

وای بر دستی که می‌انداخت سمتش نیزه را           شد مواجه با بلا، بر خاک، طفل بی گناه

لااقل ایکاش قدری اهل فن بودند و رزم           وای از شمـشیرها با ضربه‌هایی اشتـباه

قـاتل او خـنـده‌های شمـر و تیـرِ حـرمله           زهر شد سهم پـدر! کـنج مدیـنه، بی‌پـناه

او حسن زاده ست و تابوتِ تنش شد غرقِ تیر           رفت رنگ خون به خوردِ لَختیِ موی سیاه

بی‌رمق بود از نفس افتاده بود و بیقرار           گفت با حالِ پریشان آسمان، روحي فِداه

آخرین یار عـمـو مـردانه در آغـوش او           چشم‌ها را باز کرد و بست! قدرِ یک نگاه

پیش از اینها گفته بود از«لا أُفارق عمّی» و           شد برایِ حرف او خونِ سراپایش گواه!

مـن یـتــیــمـم ولـی پــدر دارم            دست لطف عـمـو به سر دارم

رفته میدان عمو و از دوریش            دل خـون و دو چـشـم تر دارم

دست من را رها کن ای عـمّه            بـــه خـــدا نـیّـت ســـفــر دارم

نـگــرانــم نـبــاش مـن مَــردَم            من کجا ترسِ از خـطـر دارم؟

در رگم خون فاتح جـمل است            نــوۀ شـــیــرم و جــگــر دارم

مـی‌روم تــا فــدای او بــشــوم            مـن بـرای عـمــو ســپـر دارم

سـمـت مـیـدان دویـد امـا، آه...            لـشـکــر بـی‌حـیـا و عـبـدالـلـه

دیـد در انـتـهـای یـک گــودال            گوییا رفته است عـمو از حال

آمــد و بـر سـر عــمــو افـتـاد            رجــز عــاشـقــانـه‌ای سـر داد

این عموی من است، بی‌کس نیست            می‌زنیدش، مگر گناهش چیست؟

بُــرد پــیـش امــام دســتـش را            تیغ یک بی‌مرام دستـش را...

بـاز دســتـی شـکـسـت، یـا الله            روضه را بُرد جـای دیگر، آه

مادری در مصاف یک نامـرد            دست مادر، غلاف یک نامرد

نـوۀ حـیـدر کَرار وُ پسر خـوانـدۀ شاه            گـفـت لا حــولَ وَ لا قـــوَّة اِلا بـِاالـلـه

کـربـلا زیرِ قَـدم‌هـایِ حـسن می‌لـرزد            یا حـسـن زمـزمـۀ لَـعـلِ اَبـا عـبـدالـله

فاتحِ جنگِ جمل بود که میدان می‌رفت            آیـۀ نَـصرُ مِنَ الله بـخــوان بـسـم الـلـه

کودکِ صحن امـام شهداء مَردی کرد            تَـهِ گـودالْ خـدا گـفـت کـه مــاشـاءَالله

بویِ یاس آمد وُ بویِ حسن وُ بویِ علی            لَـکَ لَـبـیـک حسـین ابن عـلـی ثـارالله

گِـرِۀ کور اگر زنـدگی‌ات خورده بِدان            می‌شـود بـاز به دستانِ هـمـین عـبدالله

ندبه‌خوان باش که در روضۀ او می‌دانم            دیـدنِ یــار مـیــسَّـر شـود ان شــاء الله

مـی‌رسـد ازتـَهِ گــودالْ صـدا واویــلا            عـمّه کُشـتـنـد عـمـو جـانِ مـرا واویلا

جایِ من نیست در این خیمه خداحافظِ تو            نـیـزه از کِـتـف رسیده به کـجا واویلا

اِی عمو مَرد شدم یک تَنهِ میدان زده‌ام            سِپـَری نیست به دستِ تو چرا واویلا

سِـپـَرَت دستِ پـسر خـواندۀ تو شد امّا            پوستی مانده از این دست به جا واویلا

از رویِ سـیـنـۀ دلـدار جُـدایم بُـکُـنـنـد            سیـنـه را می‌شـکـنـد ضربۀ پـا واویلا

بــدنـم زیــرِ سـُمِ اسـب شَـبــیـه بـدَنـت            سـرِ من نـیـزه نـشـین مثـلِ شما واویلا

ساعـتـی مـی‌گـذرد غـارتـیـان می‌آیـند            عـمـّه می‌مـانـد وُ سـیـلـی جـفـا واویلا

ندبه می‌خوانم وُ جان می‌دهم از غمهایت            مجتبی روضه بخوان کرب‌و‌بلا واویلا

می‌خـواستم به جـای پـدر یاورت شوم            جای عمو به اشکِ غم آب آورت شوم

احلی من‌العسل نه فقط سهم قاسم است            بـگـذار تا عـمـو غـزل دیـگـرت شـوم

با بغـض کـوچه‌ها به هواخواهی آمدم            می‌خواهم از خـدا سپر حـنجرت شوم

گودال مثل کوچه و شمشیر آتش است            وقـتـش شده فـدای تو و مـادرت شـوم

دیـدم که نـیـزه‌ها نـفـست را بُریـده‌انـد            دیگر نشد به خـیـمه تـمـاشاگرت شوم

هرگز مخواه بعد تو با چشم‌های خیس            من شـاهد اسارت این خـواهرت شوم

آغوش وا کن ای گل صد چاک زیر تیغ            تـا زائــر ضـریـح تـن اطـهـرت شـوم

دستم شکست و حرمله چشم انتظار من            بـگـذار تا شبـیـه عـلـی اصغـرت شوم

کـیسـت این، اُمِ ابـیـهایِ حـسـین            کیست این حضرتِ زهرایِ حسین

کـیـست این سایـۀ هَـمپای حسین            کـیست پیـغـمـبـرِ فـردایِ حسـین

کـیـست جـز زینب کـبـرایِ حـسیـن

چادرش خورد تکان طـوفان شد            کوه برخاست زمـین حـیران شد

ماه چـرخی زد و سر گردان شد            کعـبه هم دست بر آن دامان شـد

کـیست این مـریـم عـذرای حـسـیـن

مــادری کـــه دو جــگــر آورده            هــرچـه دارد بــه نــظــر آورده

پـیـش خـورشـیـد، قــمــر آورده            زحــمــتـش را بـه ثَــمــر آورده

آمــده جــان بــدهــد پــایِ حـسـیــن

جـان خـود بـر دو کــبـوتـر داده            هـر دو را سَـمــتِ خـدا پَـر داده

اذن اگــــــر زود بــــــرادر داده            قـــســـــمِ چــــادرِ مــــــادر داده

دل خوش است او به دو امضای حسین

هر دو مَـردنـد و صاحب عَلَم اند            ذوالـفـقـارنـد که هم پُـشتِ هم اند

هر دو تـا پـشت و پـنـاهِ حـرم اند            هر دو در معـرکـه ثابـت قدم اند

خـویـش را کـرده مُـهـیـایِ حـسـیـن

پــردۀ خــیـمــه کـشـیــده خـانـوم            کَـم کَـم انـگـار خـمـیـده خـانــوم

رَزمِـشـان را کـه نـدیـده خـانـوم            فـقــط از دور شـنـیــده خــانــوم

گـوئـیـا هست خـودش جـایِ حـسین

خــنــده‌هــا زود خــبــر آوردنــد            بــادهــا یــکــسـره پَــر آوردنــد

سَـرِ این دو، چـه مـگـر آوردنـد            تــیــغ هــا را هــمــه در آوردنـد

هر دو اُفـتـاده به صـحـرایِ حـسین

مادر است اینکه سَرَش درد گرفت            خواست خیزد کَمَرش درد گرفت

که دو جایِ جگـرش درد گرفت            ناگهـان بـال و پَـرَش درد گرفت

گـفـت ای وایِ مـن و وایِ حـسـیـن

قـصـدِ جــانِ دو بــرادر کــردنـد            نـیـزه‌هـا را دو بــرابــر کــردنـد

ضربـه‌هـا را که مُـکَـرَر کـردند            بـعـد هــم نـیَّـتِ خـنـجـر کـردنـد

به شـمـاره است نـفـس های حـسـین

این طرف یک پـسر اُفـتاد زمین            قـبل از آن یک تـبـر اُفـتاد زمین

آن طـرف آن دِگَـر اُفـتـاد زمـین            دشـنـه‌ای دور و بَـر اُفـتـاد زمین

غـرقِ خـونـابـه سـراپــایِ حـسـیـن

بِـیـنِ مــیــدان چـقـدر بَـلـوا بـود            دو بــدن بــود هــزاران پــا بـود

دو گـلـو بـود و دو نِـی بـالا بود            دو سـر اما سَـرِشـان دعـوا بـود

وای از خـنـده به غـم‌هـایِ حـسـیـن

از یــکــی زود زِرِه را کَـنــدَنـد            از یکی جـوشَـنَـش از جا کَـندَند

وقـتِ غـارت هـمه یِـکجـا کَندَند            بـود دایــی تـکُ تـنـهــا کَـنــدَنـد

آه از حــالـتِ ســیــمــایِ حـســیــن

بـیـنِ خــون دیــد امــانـت هـا را            بعد از آن غربت و غارت ها را

دسـت گــردانِ غــنـیـمـت هـا را            بــاز هــم گـفـتـنِ قــیـمـت هـا را

خـواهـرش در پِـیِ سـقـایِ حـسـیـن

شد غـروب و دو پسر را می‌دید            بر سـرِ نـیـزه دو سـر را می‌دید

دو سـرِ خـورده تـبـر را می‌دیـد            دورِ خـود چـنـد نـفـر را می‌دیـد

مــانـده امـا بـه تـمـاشــای حــسـیـن

غــمِ فـرزنـد نـمی‌دانـی چـیـست            دو سه تا چین رویِ پیشانی چیست

در پیِ نــیزه پـریـشـانی چـیست            بین نا مـحـرم و حـیرانی چیست

کـیست زینب تک و تنهـای حـسین

زین دو طوفان سوار می‌سازد            مـردِ روزِ شـکــار مـی‌ســازد

زلـفـشان را به شانه می‌ریـزد            چـنــد تــا آبــشــار مـی‌ســازد

مثـل خـورشید باشد و از خود            دو قـمـر در مــدار مـی‌ســازد

دارد از سر به زیرهایِ حـرم            شـیـعــۀ ســربــدار مـی‌ســازد

هر دوتا تیغه‌هایِ یک شمشیر            دارد او ذوالـفــقــار مـی‌سـازد

تیغـشان را چه خوش تراشیده            هــر دو را آبــدار مــی‌ســازد

بـه عـلـمـدار می‌کـنـد نـظـر و            از روی او دو بـار مـی‌سـازد

کم اگـر آورند- فـرضِ محال-            از خـودش تـیـغـدار می‌سـازد

می‌رود خـود مـیـانِ مـیـدان و            هـمه را تـار و مـار می‌سـازد

پیشِ او هرچه هست چیزی نیست            کــوه بـاشـد غـبـار مـی‌ســازد

از ســواران سـراب مـی‌مـانـد            از سـپـاهـی مـزار مـی‌ســازد

از رجـزهـایـشان مـقـابلِ خود            شـیــون و الــفــرار مـی‌سـازد

او خـودش مـرتـضای کـرار اسـت

زینب است این، دو تا علمدار است

اگـر ایــنجـا کــویـر دریـا مـن            اگر اینجـا غـبـار صـحـرا من

اگـر ایـنـجـا غـریـب اُفــتــادی            چه خـیـالی‌ست کـربـلا بـا من

همه‌شان گرد و خاک، طوفانم            هـمـه‌شان کـوچـک اند اما من

پشتِ در می‌روم به خـاطرِ تو            مـرتـضایی اگـر تو زهـرا من

غربتت دیدم و به من برخورد            رخـصتم می‌دهی، به مولا من

این زمین را به باد خواهم داد            تـازه هـم مـی‌کـنـم مــدارا مـن

دسـت، بـالا گــرفــتــم از اول            بیـنِ یـاران مـچـرخ آقـا من...

کیست در روز بی‌کسی هایت            کـیـست در لـحـظـۀ مـبـادا من

در دوراهــی نـشـســتـه‌ام آقــا            یـا که این دو جـوان من یا من

به تو سـوگـنـد که بـنـی هـاشم            مـات ایـنـان شـونـد حـتـی من

این غـزالان غـلام زاده شـدند            هـر دو از زینب اند اینهـا من

کار مـگـذار بر مـدیـنـه کِـشَـد            مـکـش آقـا زِ دسـتِ مـا دامـن

آمــدم تــا بــه مـن زیـــان نـخـورد

آب هــم در دلـت تـکــان نــخــورد

کربلا پیش این دو جان می‌داد            بوسه بر این دو نوجوان می‌داد

هر دو نـعـم الامیـر می‌گـفـتـند            آسـمـان دل بـه آسـمـان می‌داد

تا محـمـد کمی رجز می‌خواند            عـون هم پـاسـخِ هـمان می‌داد

اشــهـــد انَ یـــا ولـــی الــلــه            مـثـلِ این بـود که اذان مـی‌داد

آن یکی تا جواب این می‌گفت            این یکی هـم جواب آن می‌داد

پشت بر پشتِ خویش چرخیدند            تـیغِ مولا خـودی نـشان می‌داد

این یکی اهل کوفه را می‌ریخت            دیـگـری حـقِ شـامـیان می‌داد

مـادری بیـنِ خـیـمـه‌اش بود و            ظرفِ اسـفـنـد را تکان می‌داد

درد پـــا داشـت از دویـدن‌هــا            دردها را به استـخـوان می‌داد

فکر و ذکرش فقط حسینش بود            داشت در خیمه گاه جان می‌داد

تشنه بودند و ضعف می‌کردند            یک نفـر کـاشکی امـان می‌داد

بـه زمـیــن روی خــاک اُفــتــادنـد

وایِ مـن ســیــنـه چـاک اُفــتـادنــد

خشک شد خشک خشک حنجرشان            خورد یکجا به سنگ ساغرشان

رو به سمتِ حـریـم زینب بود            بـیـنِ خـون‌ها نـگـاهِ آخـرشـان

کـار صـیـاد زنــده کـنـدن شـد            به زمین ریخت بالشان پرشان

می‌رسد دشنه‌هابه سینه چه سخت            می‌کُـنـد ضـربه‌ها مکـررشان

نـیـزه‌ها مـی‌شـونـد کوچـکـتـر            تـیـغ هـا مـی‌کـنـنـد اکـبـرشـان

روی دوش حسین خون می‌ریخت            کرده آن بـوسه‌ها مـعـطـرشان

کو محمد کدام عـونِ من است            چه به هم ریخـتـه سراسرشان

پـیـش روی حـسـین با عـبـاس            پـهـن بــودنـد در بـرابــرشـان

سوخت تا خیمه گاه، دارُالحَرب            آتـش اُفـتـاد رویِ پـیـکـرشـان

پـیـش نامـردهای کـوفه نشـین            روی نـاقـه نشـسـت مـادرشان

سـرِ عـبـاس بـود و مـحـمـل زیـنب

گـــریـــه مـی‌کــرد بــر دلِ زیــنـب

غـم جـدایـی تو کـرده قـصـد جان مرا            غمی که سوخته تا مغز استخوان مرا

از آن زمان که به دنـیا قـدم گـذاشته‌ام            عـجـین به داغ نـوشـتـند داسـتـان مرا

چه رورگار غریبی که باز در صدد است            بـگـیـرد از من دلـخـون برادران مرا

ز غربتت رمق راه رفتن از من رفت            انـا الـغـریب تو لـرزانـده زانـوان مرا

اجـازه‌ای بـده نـذری سـفـره‌ات باشـند            کرم نما بـپـذیر این دو قرص نان مرا

بیا و گرد خـجالت ز چـهـره‌ام بـردار            به خونشان بـدرخـشان ستـارگـان مرا

ادا اگـر بـشـود حـق تـو ز جـانـب من            تـوان مـگـر بـدهـد جسـم نـاتـوان مرا

قـدم خمـید ز داغت، داغ این دو گـلـم            خـمـیـده‌ تـر نـکـنـد قـامت کـمـان مـرا

به خاطر تو ز خـیـمه نـیـامدم بـیرون            مگر که پی نبری چشم خونچکان مرا

نـصیب بـاغ دلـم از بـهـار انـدک بود            خـدا به خـیـر کـنـد قـصـۀ خـزان مرا

بـلا عـظـیـم‌تـر و من صبـورتر شده‌ام            چه سخت کـرده خـداونـد امتحـان مرا

به یا قدّوس به یارب به زینب            عبادت می‌کند هرلب به زینب
خـدا را دیده‌ام امشب به زینب            بدهکار است این مذهب به زینب

دو عـالـم تـکـیه دارد بر عـصـایش
می‌افـتم شصت و نه دفـعه به پایش

وقـار آمـد به پـابـوس وقـارش            علی حظ می‌کند از اقـتـدارش
خـدا بـوده فـقـط آمـوزگــارش            برون زد از دهانش ذولفقارش

نـگـو یک زن، بگو یک مرد آموز
شـده زینب ولـی زهـراست امـروز

نخی از چادرش نور است زینب            ولـی الله مـسـتـور است زینب
ز فهم این و آن دور است زینب            میان خیمه در طور است زینب

چه بـهـتر از حـرم لـشگـر بـسازند
بـرادرهـا به ایـن خـواهــر بـنـازنـد

همه رفـتـنـد تـنهـا مـانـده حالا            و دردش بی‌مـداوا مـانـده حالا
ز زنهای حرم جـا مانـده حالا            به یادش حرف زهرا مانده حالا

تــمــام دشـت پــیـچــیــده خـبــرهـا
رسـیــده نـــوبـت رزم پـــســـرهــا

عـزیــزم؛ یــار آوردم بـرایـت            گـل بــی‌خــار آوردم بــرایـت
عـــلاج کـــار آوردم بــرایـت            دو تـا ســردار آوردم بــرایـت

نـگـو نه! تا به شب رو می‌زنـم من
بـه پـیـش پـات زانـــو مـی‌زنـم مـن

نزن تکیه به نیزه خواهرت هست            سر نـاقـابـلم نـذر سرت هست
تنی لاغر فـدای پیکرت هست            ببین پشت سرت را لشگرت هست

بـده شـمــشـیـر را دسـتـم بـگــیــرم
رجز خـوان باشـم ایـنجا دم بگـیـرم

به میدان می‌روند این دو برایت            زمین خوردند اگر اصلا فدایت
نبـیـنم بغض مانده در صدایت            نـبـیـنـم لــرز افـتـاده بـه پـایت

نـبـیـنـم شـرمـت از چـشـمان زینب
فــدای تــار مــویـت جـــان زیـنـب

چه بهتر جان دهند اینها به پیکار            نـبـیـنـند ازدحـام جـمـع اشرار
همان وقتی که می‌بیـنند انظار            همان وقتی که می‌آیم به بازار

نـبـیـنـنـد احـتـرامــم را شـکـسـتـنـد
مـرا در پـیـش مـردم دست بـسـتـند

یادگارِ زینـبند، سردار هستند این دو گل           بهـرِ حق آمادۀ پـیکـار هستند این دو گل

از رد پاهایشان هی بوسه می‌گیرد ملک           بال‌های جعـفر طـیّار هـستند این دو گل

میمـنه تا میسره مبهـوت غـرش هایشان           جلوه‌های حـیدر کرار هستند این دو گل

هرچه دشمن میرسد خانه خرابش می‌کنند           بر سر هـتاکـیان آوار هستند این دو گل

غصۀ لرزیدن دلهای مضطر می‌خورند           از نگـاه حرمله بیـزار هستند این دو گل

مادر از خیمه دعـا کرده علی‌اکبر شوند           عصر عاشورا به روی دار هستند این دو گل

زیـر پـا افـتـاده‌اند و رویشان نـیـلی شده           روضه‌خوان کوچه و مسمار هستند این دو گل

دایی گریانشان یک یک به خیمه می‌برد           در زمین کربلا بسیار هستند این دو گل

تن بی‌سر شده چون بیکس و بی‌یار شود            بـازى دسـت اراذل ســر بـازار شـود

تـرسم این است بـلایى که سر من آمد            بین گـودال سرِ جـسم تو تکـرار شود

من ندیدم سرِ خونى نشده در این شهر            کـودک و پـیر کسى وارد دربار شود
سـنـگ از بـام کُـنـد کـار عـمـود آهـن            همه سرها به خـدا مثل عـلـمـدار شود
سر هر کوچه کمى از بدنم ریخته است            خـاک راه پــسـر حـیــدر کـرار شـود
سر دروازه حـسین منـتظرات می‌مانم            تا که اى نیـزه نشین لحظۀ دیدار شود
حـنـجــر پـاره شـده ارثـیـه پـهـلـو شد            نوک نیزه اثرش چون نوک مسمار شود

ز درد غربت تو شهر،غرق آهم شد            نگـاه گـرمِ تو از دور در نگاهم شد

همین که نام تو بُردم شکست دندانم            سـلام دادم و تـنها هـمین گـناهم شد

چه زود مـردم کـوفه عـمارتم دادند            بلـند مرتبه قصری که قـتلگـاهم شد

وفـای امّت کوفی نماز مغـرب بود            عـشا نـیامده این قـوم سـدّ راهـم شد
فریب مردم پیمان شکن نباید خورد            میا که بیعـت نامـردمان سـپاهم شد
تمام شهـر مرا از امان خود راندند            به غیر خانۀ طوعه که سرپناهم شد
چه سخت غربت شب را به روز آوردم            زلال صورت ماهت،هلال ماهم شد
به این امید که گودال، قسمتت نشود            به کوچه‌ای ته گودال، حربگاهم شد
تـنـم قـنـاره قـصـابـخـانـه‌هـا را دیـد            گمان کنم که همین با تو وعدگاهم شد
از این اراذل و اوباش هرچه می‌آید            زمـان هـرزگـی دشـمـن تـبـاهم شد
قسم به چادر زینب میا به کوفه حسین            و بی‌حیاتر از این خصمِ روسیاهم شد
ترا به فـاطمه سوگـند سیدی برگرد            ببین که نیزۀ غربت چو تکیه گاهم شد

کوفه همان شهری که مسلم کوچه گردش بود           کوفه همان شهری که تنها طوعه مردش بود

یک پـیـر زن تـنهـا پـنـاه نالـه‌هایم بود           خون دل و اشکِ بصر تنها غذایم بود

ایـنـهـا فـقـط آقـا بــیـا آقـا بــیـا کـردند           بیعت شکـستـند و مرا تنها رها کردند

شهـر ریـا و فـتـنـه و عـیـاش ها کوفه           پُر گـشته از ولگـردها کلاش ها کوفه

چیزی که من دیدم ریا و بی‌حیایی بود           ظاهر خـدایی بود باطن بی‌خدایی بود

گـفـتم بیا آقا سـفـیـرت را حلالـش کن           نعـم الامیری و اسیرت را حلالش کن

دیگر رسیده جان من بر لب پـشـیمانم           آقا به جان خـواهرت زینب پـشـیـمانم

آقا به جـان مـادرت جـان عـمـوی من           بـرگـشـتـنت گـشـتـه تـمام آرزوی من

برگرد تا روی سرِ خود سایبان داری           تا یک قمر دور و بر این کاروان داری

مـسـلم فـدای قامت اکـبـر شود برگرد           زود است آهوی حرم بی‌سر شود برگرد

اینجا کسی فکر تو و نیلوفرانت نیست           اینجا بجز شمشیر چیزی میزبانت نیست

بی‌سـر شـدن پـای تو آقـا آرزویـم بود           در لحظۀ آخر دو چشمت روبرویم بود

من از سـر دارالامـاره داد خواهم زد           تنها فـقـط اسم تو را فـریاد خواهم زد

تـقـدیـر مسلم تـشـنـگی بود و لب پاره           سـر بـر در دارالامــاره تـن به قـنـاره

گریه‌هایم می‌شود از شـرمساری بیشتر           هر دقـیقه می‌شود این بی‌قـراری بیشتر

جای این زخم زبان ای کاش تنها می‌زدند           طعنه از هر تیغ دارد زخم کاری بیشتر

هرچه سنگین می‌شود بار خجالت در دلم           می‌شـود بـاریـدن ابـر بـهـاری بـیـشـتر

بیشتر در کوچه سنگش می‌زنند این بام‌ها           هرچه می‌آید به کوفه صوت قاری بیشتر

هر قَـدر من نا امیـدم در میان شهر غـم           حـرمـلـه دارد ولی امـیـدواری بـیـشـتر

خارِ در چشمم اگر چه تیغ هاشان شد ولی           از سه شعبه می‌رود بر چشم خاری بیشتر

گرچه در دارالعماره خون من را ریختند           از سرم هر کوچه دارد یادگاری بیشتر

از اسیری خودم در کوفه فهمیدم حسین           می‌کشند اینجا عزیزان را به خواری بیشتر

نـفـس کـشیـدن او به شماره افـتـاده            کـنار چـشـم کـبـودش سـتاره افـتاده

بزرگ مردی خود را به او نشان میداد            همین که طوعه پی راه چاره افتاده

کنار غربت اشکش مکرراً ذکر…            حـسـین گـوشۀ لـب‌های پـاره افتاده

اذان شد و سرش از پیکرش زمین افتاد            شـبـیه طـفـل که از گاهـواره افـتاده

اذان ظهر شد و پیکـر بدون سرش            بـه زیـر سـایـۀ تـلـخ مـنـاره افـتـاده

فقط به خاطر افتادن حسین ز اسب            سـرش ز سـردرِ دارالإمـاره افـتاده